غربالگری ژنتیکی پیش از لانه‌گزینی (PGS): کلیدی برای موفقیت بیشتر در IVF
قبل از توضیح مفصل غربالگری ژنتیکی لازم است بدانیم در فرآیند درمان ناباروری به روش IVF (لقاح خارج رحمی)، بسیاری از زوج‌ها با امید وارد مسیری می‌شوند که گاهی با چالش‌هایی جدی مواجه است. یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها، عدم موفقیت در لانه‌گزینی جنین یا سقط مکرر است. یکی از دلایل اصلی این اتفاق‌ها، وجود ناهنجاری‌های کروموزومی در جنین است؛ یعنی تعداد کروموزوم‌ها در جنین کمتر یا بیشتر از حد طبیعی است.
در این شرایط، استفاده از غربالگری ژنتیکی پیش از لانه‌گزینی (PGS) می‌تواند راه‌حلی مؤثر برای افزایش شانس موفقیت در IVF باشد.
غربالگری ژنتیکی چیست و چگونه انجام می‌شود؟
در روش PGS، چند سلول از جنین‌هایی که در آزمایشگاه تشکیل شده‌اند (معمولاً در روز سوم تا پنجم رشد)، برداشته شده و از نظر تعداد کروموزوم‌ها بررسی می‌شوند. این بررسی کمک می‌کند جنین‌هایی که از نظر ژنتیکی سالم‌تر هستند شناسایی شوند؛ جنین‌هایی که شانس بیشتری برای لانه‌گزینی موفق و ادامه بارداری دارند.
چه کسانی بیشترین سود را از PGS می‌برند؟
۱. زنان بالای ۳۵ سال
با افزایش سن، احتمال وجود ناهنجاری‌های ژنتیکی در جنین بیشتر می‌شود. غربالگری ژنتیکی در این گروه می‌تواند از انتقال جنین‌های ناسالم جلوگیری کند و شانس موفقیت IVF را بالا ببرد.
۲. زوج‌هایی با شکست‌های مکرر در IVF
اگر ظاهر جنین خوب بوده اما بارداری رخ نداده، ممکن است دلیل آن مشکلات ژنتیکی نهفته باشد. در این موارد، PGS می‌تواند علت را مشخص کرده و راهنمای دقیق‌تری برای درمان باشد.
۳. افرادی با سابقه سقط‌های مکرر
یکی از علل اصلی سقط‌های پیاپی، ناهنجاری‌های کروموزومی در جنین است. غربالگری ژنتیکی می‌تواند با شناسایی این مشکلات از تکرار سقط جلوگیری کند.
آیا غربالگری ژنتیکی برای همه ضروری است؟
خیر، استفاده از PGS برای همه افراد الزامی نیست. این روش بیشتر در شرایط خاص توصیه می‌شود و باید با مشورت پزشک متخصص تصمیم‌گیری شود. گرچه این غربالگری هزینه‌بر است، اما می‌تواند باعث صرفه‌جویی در زمان، کاهش تعداد چرخه‌های IVF و کاهش بار روانی زوج‌ها شود.